فولادهای تریپ (TRIP ) عبارت است از یک ریزساختار که معمولا فریت آلوتروپیک یا بینیت عاری از کاربید و آستنیت باقیمانده غنی از کربن می باشد. آستنیت باقیمانده متحمل استحاله مارتنزیتی در قسمت طول تغییر شکل می گردد که توانایی فولاد به کار سخت شدن را زیاد می کند ، پس  ناپایداری پلاستیک به تاخیر می افتد.
در این شرایط مارتنزیت ریزساختار را استحکام می دهد. سیلیسیوم یک عنصر حیاتی در این فولاد ها است، و غلظت آن معمولا بیشتر از %1 می باشد چون از رسوب سمنتیت در طول تشکیل بینیت بالایی جلوگیری میکند، به همین دلیل اجازه باقیمانده آستننیت را می دهد. یک سری تحقیقات بسیار گسترده در رابطه با این فولادها صورت گرفته است، موضوع کاملی می باشد و فولادها بصورت تجاری استفاده می شوند و در صنعت اتومبیل مورد استفاده قرار میگیرد.
سیلیسیوم در غلظت هایی که استفاده می شود می تواند اثرات نامطلوبی روی کیفیت سطحی فولاد داشته باشد. به همین دلیل، یک شبکه عصبی طبق داده های مقالات روی فولادهای TRIP مرسوم  ایجاد شده بود و با یک الگوریتم ژنتیک ترکیب شد تا مشاهده کند که آیا ممکن است یک فولاد با غلظت سیلیسیوم پایین ایجاد شود که در ان هنوز آستنیت باقی بماند یا خیر. از اینرو ، یک نظریه جدید در فولادهای TRIP  کشف شد، با یک ریزساختار که شامل دندریت های فریت و یک مخلوط از فریت بینیتی و آستنیت با قیمانده غنی از کربن بود. فولاد تولید و تست گردید و یک استحکام کششی حدود 1Gpa  و یک ازدیاد طول %23 مشاهده گردید.